Termin “małżeństwo międzykulturowe ” można zdefiniować jako małżeństwo między partnerami pochodzącymi z różnych środowisk rasowych, etnicznych, narodowościowych i religijnych (Ho , 2010). Zjawisko małżeństw mieszanych charakteryzuje sie gwałtownym wzrostem w wielu częściach świata (Chen, 2006, US Bureau of the Census, 1993; Henchao & Lichter, 2007). W Kanadzie na przykład, pary międzykulturowe reprezentowały 2,6% wszystkich małżeństw w 1991 r., 3,1% w 2001 r. i około 4% w latach 2001 i 2006. Podobnie, liczba par międzykulturowych w USA dramatycznie wzrosła, z 310000 w 1970 roku do 651000 w 1980 r., a następnie do 1610000 w 1990 roku (US Bureau of the Census, 1993). Procent ten wzrósł do dalszych 6% w 2000 r. (Zhenchao & Lichter, 2007).
Podobne wyniki można zaobserwować w kontekście Azji. Wśród zarejestrowanych małżeństw na Tajwanie, 15,6% z nich było zawartych z obcokrajowcem i liczba ta wzrosła do 31,4% w roku 2003. W 1970 roku odsetek małżeństw międzykulturowych w Singapurze, wynosił około 4,4%. Odsetek ten wzrósł do 12% w 2000 roku i dalej o kelejne 8% między 2000 a 2010., osiągając 20% procent takich małżeństw w 2010 r. (Singapurski Departament Statystyki, 2010).
Jednakże małżeństwa międzykulturowe są obciążone większym ryzykiem rozpadu, ponieważ statystycznie pary te mają więcej przeszkód, częściej dochodzi do rozwodu, i wykazują ogólnie niższy poziom satysfakcji małżeńskiej, w porównaniu z parami monokulturowymi (Okitikpi, 2009; Donovan, 2004; Chan & Smith, 1995; Ibrahim & Schroeder, 1990; Solsberry, 1994, cyt. za Tay ed ad., 2012; Nomura, 2007). Dane pokazują, że pary międzykulturowe wydają się mieć dodatkowe źródła problemów, które obejmują czynniki na poziomie makro, związane z rodziną i społeczeństwem, oraz na poziomie mikro, oznaczającym inne mechanizmy funkcjonowania i dynamiki pary (Okitikpi, 2009; Bhugra & De Silva, 2000).
Analizując motywację do zawierania małżeństw międzykulturowych, różni badaacze (Nomura, 2007, Suzuki, 2007) stwierdzają, że jednym z powodów przyczyniających się do zwiększonej liczby małżeństw międzykulturowych w ostatnich latach jest coraz wyższy poziom migracji na całym świecie, w tym mobilność wojsk stacjonujących w bazach zagranicznych, światowy handel, wymiany zagraniczne studentów, turystyka, a także niższe koszty podróżowania, zwłaszcza drogą powietrzną (Sorley, 1974).
Ze względu na globalizację, konwencjonalne ograniczenia społeczne są osłabione (Romano, 2001, Suzuki, 2007), a ponadto dla osób podróżujących służbowo, czy dla przyjemności, jest to teraz łatwo dostępne, niedrogie i bardziej popularne, niż kiedykolwiek wcześniej. Coraz więcej firm wysyła swoich pracowników za granicę (Shepard, 1997), i to samo odnosi się do szybko rosnącej liczby studentów studiujących za granicą (Institute of International Education, 2006) oraz wzrost statusu wyższego wykształcenia w społeczeństwie, które zgodnie z ustaleniami Population Reference Bureau (2005), przyczynia się również do wzrostu liczby małżeństw międzykulturowych. Wiele badań wykazało, że wyższe wykształcenie jest dodatnio skorelowane z bardziej otwartym, tolerancyjnym i “liberalnym” myśleniem w kierunku asymilacji różnych kultur, co w efekcie pomaga rozwijać ideę przyjaźni z ludźmi z innych krajów i grup etnicznych (Farley et al., 1994; Kluegel & Smith, 1986; Tay et al., 2012).
cdn.
Dariusz Piotr Skowroński © wszelkie prawa zastrzeżone
Zgodnie z prawami własności intelektualnej autor udziela zgody na cytowanie zgodnie ze standardami American Psychological Association (APA style) w celach edukacyjnych pod warunkiem pełnej adnotacji o źródle. Natomiast kopiowanie wypowiedzi, w tym przesyłanie całości lub jej fragmentów dalej i rozpowszechnianie w formie papierowej lub elektronicznej, bez wcześniejszej zgody autora zabronione.